Kristalin katıların (veya malzemelerin) plastisitesi, çeşitli
nikroskopik plastik deformasyon mekanizmalarının etkisiyle meydana gelir;
örneğin, yer değiştirmelerin
(dislokasyonlar) ortaya çıkışı, hareketi ve yok olması gibi. Bu mekanizmaların
her birinin göreceli önemi dış koşullarla belirlenir: sıcaklık, yük,
deformasyon hızı. Dislokasyonların hareketini engelleyebilecek veya
kolaylaştırabilecek kristal yapısındaki kusurlar (boşluklar, ara geçişler ve
saf olmayan atomlar) plastisite üzerinde önemli bir etkiye sahiptir.
Polikristalin katılar için grain (tane) sınırları da plastisite için önemlidir.
Grain sınırları, dislokasyonların yayılmasını engeller ve kural olarak, kristal
yapıları düşük sıcaklıklarda sertleştirir. Terssine, yüksek sıcaklıklarda,
kusurlar, plastisiteyi arttırır.
Basit amorf
katıların plastisitesi, atomların ve moleküllerin difüzyonal düzenleri ile
bağlantılıdır ve sıvıların akışına benzer. Malzemenin tek bir eksen boyunca uzanımı
durumunda plastisitenin ölçüsü yırtılmadaki göreli uzamadır (deformasyon).
Kompleks bir gerilim altındaki bir maddenin plastisitenin değerlendirilmesi ve
hesaplanmasında, katı mekaniğinde, tensör analizi matematiksel cihazı
kullanılır.
Yapısal elementleri
hesaplamak için çeşitli mekanik plastik teorileri kullanılır: sert plastik
gövde teorisi (mükemmel plastisite), elastik plastik gövde teorisi,
gevşeme-sertleşme elastik plastik gövde teorisi v.s. gibi.
Metal için stress (gerilim) – strain
(gevşeme) eğrisi
