Makromolekülün konfigürasyonu, makromoleküldeki atomların
mekansal düzenlenmesidir; bağ açılarının ve karşılık gelen bağların uzunluklarının
değerlerine göre belirlenir.
Bir makrolekülün konfigürasyonu, kurucu monomer ünitelerinin
ve yapılarının relatif konumları ile belirlenir. Günümüzde genellikle
makromoleküllerin konfigürasyonlarını tanımlamak için ‘yapı’, veya ‘primer
yapı’ terimi kullanılmaktadır.
İki yapılandırma düzeni (order) vardır; kısa-dizili (komşu
birimlerin bağlanma konfigürasyonu) ve uzun-dizili (makromoleküllerin yeterince
uzun bölümlerinin yapısını karakterize eder). Tatikliğin (düzen) kantitatif bir
ölçüsü, stereoregülarite derecesidir. Buna ek olarak, taktiklik, en yakın komşu
çiftlerinin farklı türlerinin (di, tri, tetra) sayısı olarak tanımlanabilir;
bunların dağılımı deneysel olarak tayin edilir. Örneğin, istatistiksel
çapraz-bağlı makromoleküllerde konfigürasyonun kantitatif özelliği, çapraz
bağlanma yoğunluğudur, yani, komşu şebeke noktalar arasındaki zincir bölümünün
ortalama polimerizasyon derecesidir.
Makromoleküllerin konfigürasyonları, X-ışını yapı analizi,
IR spektroskopisi, NMR, çift kırılma v.s. yeknikleri kullanılarak belirlenir.
Genellikle her yöntem, bazı konfigürasyon karakteristiklerine karşı en
‘hassas’tır; birçok durumda NMR, homo- ve kopolimerlerdeki kısa-dizili
konfigürasyonu sırasını kantitatif olarak karakterize edebilir.
Tipik makromolekül yapılar
