Deneysel verilerden reaktiflik parametrelerinin elde
edilmesinde çeşitli yollar izlenebilir:
1. Bu yöntem, polimer-monomer bileşim eğrisini deneysel
olarak elde ettikten sonra bu eğrinin hangi kuramsal eğri ile çakıştığını
doğrudan doğruya bulmaya dayanır. Bileşim eğrisi r1 ve r2
değerlerindeki küçük değişmelerden pek fazla etkilenmediği için bu işlemle
sağlıklı sonuçların elde edilmesi güçtür.
2. Bir başka yöntem, (5) denkleminin reaktiflik oranlarından
biri için çözümlenmesine dayanır:
[M1] d [M2] [M1]
r2 = ¾¾ [¾¾¾
(1 + r1 ¾¾ ) – 1] (1)
[M2] d[M1] [M2]
Monomer karışımının ve elde edilen kopolimerin deneysel
olarak bulunan bileşimleri (1) denkleminde yerlerine konulur; r1
değerleri r2'ye karşı çizilir. Belirli bir komonomer karışımı için
her deneyden bir doğru elde edilir. Şeşitli monomer karışımları için elde
edilen doğruların kesişme noktası r1 ve r2'yi verir.
(Şekil-1). Deneysel hatalar nedeni ile bütün çizgiler aynı noktada
kesişmeyebilir. Kesişme bölgesi, deneysel olarak bulunan bileşim verilerinin
duyarlılığı üzerinde bilgi sağlar.
3. Denklem (9) yeniden düzenlenerek,
f1 (1 – 2 F1 f12 (F1
– 1)
¾¾¾¾¾ = r2 + [ ¾¾¾¾¾ ] r1 (2)
(1 – f1) F1 (1 – f1)2 F1
yazılabilir.
Şekil-1: Monomer reaktiflik oranlarının kopolimer denkleminin grafik
çözümü ile bulunması
Bu bağıntı, eğimi r1 ve kesim noktası r2
olan bir doğrunun denklemidir. Her deney, bu doğru üzerinde bir nokta verir. En
küçük kareler işlemi ile r1 ve r2 için en uygun değerler
elde edilir.
4. r1 ve r2 Parametreleri, kopolimer
bileşimini dönüşmenin fonksiyonu olarak belirten bağıntıdan hesaplanabilir.
GERİ (poimer kimyası)
